اسم عام، اسمی است که بر همه افراد و اشیاء و مفاهیم دلالت کند و بین همه آنها مشترک باشد (مانند “کتاب”، “مرد”) و اسم خاص، اسمی است که تنها به یک فرد یا شی اشاره دارد و همه را شامل نمی‌شود (مانند “فرزام”، “بیستون”، “ایران”)

اسم‌های خاص را به چهار دسته می‌توان تقسیم کرد:

اسم مخصوص انسان‌ها: مانند “سهراب”، “مهتاب”.

اسم مخصوص حیوان‌ها: مانند “رخش”، “شبدیز”

اسم مخصوص اماکن مختلف جغرافیایی مانند “آسیا”، “ایران”، “اهواز”

اسم مخصوص اشیائی که بیشتر از یکی نیستند: مانند “انجیل”، “تخت طاووس”، “کوه نور”

اسم خاص را جمع نمی‌بندند، مگر در مواردی که مقصود از آن مثال یا مانند و نوع باشد: ایران در کنار فردوسی‌ها و سعدی‌ها و حافظ‌ها پرورده‌است. که مقصود همان فردوسی و سعدی و حافظ است و در حکم اسم عام می‌باشد و توسط ها جمع بسته می‌شود. این نوع جمع بستن در ادبیّاتِ فارسی نیز به چشم می‌خورد:

فریدونان زِ ره مرکب برانند               به جز گاوان در این وادی نمانند  (عطار نیشابوری)

یوسفان از رشکِ زشتان مخفی اند                    که ز عدو خوبان در آتش می‌زیند  (مولوی)