اسم عام، اسمی است که بر همه افراد و اشیاء و مفاهیم دلالت کند و بین همه آنها مشترک باشد (مانند “کتاب”، “مرد”) و اسم خاص، اسمی است که تنها به یک فرد یا شی اشاره دارد و همه را شامل نمیشود (مانند “فرزام”، “بیستون”، “ایران”)
اسمهای خاص را به چهار دسته میتوان تقسیم کرد:
اسم مخصوص انسانها: مانند “سهراب”، “مهتاب”.
اسم مخصوص حیوانها: مانند “رخش”، “شبدیز”
اسم مخصوص اماکن مختلف جغرافیایی مانند “آسیا”، “ایران”، “اهواز”
اسم مخصوص اشیائی که بیشتر از یکی نیستند: مانند “انجیل”، “تخت طاووس”، “کوه نور”
اسم خاص را جمع نمیبندند، مگر در مواردی که مقصود از آن مثال یا مانند و نوع باشد: ایران در کنار فردوسیها و سعدیها و حافظها پروردهاست. که مقصود همان فردوسی و سعدی و حافظ است و در حکم اسم عام میباشد و توسط ها جمع بسته میشود. این نوع جمع بستن در ادبیّاتِ فارسی نیز به چشم میخورد:
فریدونان زِ ره مرکب برانند به جز گاوان در این وادی نمانند (عطار نیشابوری)
یوسفان از رشکِ زشتان مخفی اند که ز عدو خوبان در آتش میزیند (مولوی)